Wasza Wysokość też chciałby takową bieliznę? Rozdział siódmy.

- Wellinger, ty tępy ośle!

Jaśnie książę starał się nie zwracać większej uwagi na Karla, który rzucał różnymi wyzwiskami pod jego adresem, niemniej bolało go to niesamowicie. On naprawdę starał się być dobrym władcą, a w zamian, od swych poddanych, słyszał takie coś. Gdzie na tym świecie istnieją jakiekolwiek pokłady sprawiedliwości?

Odwrócił się w drugą stronę, wchodząc do pokoju, a nastepnie, ostrożnie odkładając swe dzieci do terrarium, jednak pająki przeszły do niego niechętnie.

Jego śliczne maleństwa… już pokochały tatusia tak mocno, że nie chciały się z nim rozstawać...

Posłał Arnoldowi i Gertrudzie ostatnie, pełne wzruszenia spojrzenie, a następnie - w przeciągu kilkunastu sekund - dopadł do tego niecnego poddanego, którego musiał natychmiast zlikwidować. Teraz! Nie mógł czekać na swego zaufanego, książęcego kata.

Już wyciągał ściśniętą w pięść dłoń, już miał ją w powietrzu, ale jedna rzecz mu przeszkodziła. Tak. Księciu Najwyższemu coś stanęło na przeszkodzie, a  tym „czymś” były czarne loki wiedźmy, która nadal kurczowo trzymała się tego pojebańca.

Jedno warte drugiego.

Jednakże kobiety uderzyć nie wypadało, przecież przed laty jego nauczyciel wpajał mu zasady kodeksu królewskiego, z którego wynikało wyraźnie, że niewieście nie wolno było zadać chociażby najmniejszej ranki.

Niemniej sytuacja miała się inaczej, jeśli chodziło o mężczyzn. Tu pojedynki były wręcz wskazane, a książę już wyobraził sobie łeb Karla rozcięty jego mieczem na dwie równiutkie części. Ahhh… co to byłby za widok…

- Co tu się znów dzieje?

No tak, on, Najwyższy Władca nie zarejestrował faktu, że miejscem śmierci tego gówniarza miał być hotelowy korytarz, którym na pewno uczęszczało mnóstwo jego poddanych, a oni przecież nie mogli zobaczyć go w takim stanie. W końcu był księciem idealnym, a jego wizerunek nie powinien zostać naruszony przez taki głupi incydent.

Sęk w tym, że tym „kimś”, kto ich zobaczył, była zdechła ropucha. Doprawdy…  nie miała innej drogi na tą swoją łąkę, gdzie mogła sobie skakać i kumkać wśród zielonej trawki? A nie.. przecież była zima… No nieważne.

Przeniósł wzrok z Karla na osobę trenera, który nie miał zbyt zadowolonej miny, co jednak mało go w tej chwili obchodziło. Niemal zmroził starucha spojrzeniem i już chciał po prostu wracać do swoich dzieci i zostawić w spokoju ten cały cyrk na kółkach, gdy zatrzymał go głos Geigera:

- Przestraszył Sammi pająkami, a ona ma fobię, więc zaczęła krzyczeć.

O nie, tego było za wiele! Mości Książę musiał ukazać temu poddanemu swoją wersję wydarzeń, bo to mogło się dla niego źle skończyć.

- Ja tylko chciałem jej przedstawić Arnolda i Gertrudę! – wrzasnął na tyle głośno, że pewna pani w średnim wieku, ubrana w najdroższe skóry z jakiś stworów, która akurat przechodziła obok nich, popatrzyła na niego z politowaniem, a następnie pokręciła głową.

Pfff... jakby się tym przejął. Poczekaj, prostaczko! Gniew Księcia Najwyższego wkrótce na ciebie spłynie!

Zdechła ropucha stała w miejscu, mierząc całą trójkę ostrym spojrzeniem, a następnie wydała z siebie ten skrzeczący dźwięk, który w mniemaniu ludzi uchodził za mowę.

Doprawdy… zakodował sobie w głowie, by przy okazji udzielić staruchowi paru lekcji retoryki, może wtedy byłby w stanie zrozumieć jakieś słowa, które zazwyczaj wypływały z gardła tej ciemnej masy, niczym lawina, zalewając umysł księcia czarną mazią, przez którą jego myśli często nie potrafiły się przedostać na powierzchnię. A królewski lekarz zastanawiał się i głowił nad przyczyną jego częstych migren, tak, a to po prostu była wina Schustera.

- Cała trójka do mojego pokoju. Natychmiast.

Stanął jak wryty w ziemię, przyglądając się Karlowi i Sammi, której twarzy nadal nie był w stanie dostrzec, jednakże był niemal pewien, jak w tej chwili wyglądała. Mniejsza o to.

Ta szuja… ten wrak, ten… ten… psychol, ten indor…

Mości książę nie był w stanie wymyślić więcej ciętych określeń, które w idealny sposób oddałyby jego cały stosunek do trenera, więc nie odezwał się ani słowem, posłusznie depcząc za tym debilem.

Jak się okazało – zrobił to tylko on. Odwrócił się za siebie, spoglądając z politowaniem na zdezorientowaną dziewczynę oraz tego tępaka, który wytrwale zajmował miejsce tuż przy jej boku.

- Czy ja nie wyraziłem się wystarczająco jasno? – spytał facet, który stał za nim, więc nie mógł dostrzec jego miny, ale wywnioskował, że bynajmniej nie był zadowolony.

Uśmiechnął się pod nosem. Pierwszy raz ktoś nie na niego był wściekły. Perfekcyjna Sammi właśnie straciła swój status.

- Ale ja się muszę jeszcze ubrać… - wydukała przez łzy, które nadal obficie leciały z jej zielonych  oczu. Boże… on nigdy nie zrozumie kobiet, a tej jednej - w szczególności… Przecież jego dzieci były takie słodziutkie… takie piękniutkie…  Oj, aż rozczulił swe kamienne serce, czego się nie spodziewał, ale niezwykle pokochał te śliczniutkie, królewskie bachorki.

Tatuś  już za wami tęskni…

- Samantho Bachmann!  - wycedził przez zęby wściekły Schuster w kierunku dziewczyny – Natychmiast idziesz z nami. Na jednej nodze!

 Książę nie wytrzymał – zaczął się śmiać, a po chwili nie potrafił już się opanować.

- Przyjebać ci w ryj, Wellinger? – spytał Karl, który chyba na poważnie brał swoją groźbę, na co on roześmiał się jeszcze bardziej.

No dalej, Karluś! Pokaż ten swój unikatowy cios!

- Geiger!! – wrzasnęła zdechła ropucha, a Najwyższy Władca musiał przyznać, iż chyba pierwszy raz zrozumiał, co wyszło z jej ust.

 

* * * *

Sammi czuła, że całe jej wnętrzności trzęsą się ze strachu oraz wściekłości, a z oczu nadal kapią pojedyncze łzy. Była gotowa chwycić tego debila za  jego przydługie kłaki, wytargać z hotelu, a następnie utopić w pobliskim stawie, który mijali po drodze. Co z tego, że pokrywał go lód? Wkopałaby trochę większy przerębel, a następnie wrzuciłaby Wellingera do środka razem z tymi jego pająkami. Ryby by się najadły.

Oczywiście nie mogła tego zrobić, ale zemsta jakaś musiała być.

Trener otworzył drzwi, wchodząc do środka, a oni zrobili to samo, stając naprzeciwko biurka, za którym zasiadł Schuster. Znaczy wróć! Tylko ona i Karl stali, bo Wellinger rozłożył się wygodnie na łóżku, kompletnie ignorując fakt, że nie należało do niego. Całe szczęście, że pan Werner zdawał się tego nie zauważać, bo mieliby jeszcze większe kłopoty.

Nagle rozległo się ciche pukanie do drzwi, a gdy tylko trener powiedział „wejść”, zobaczyła głowę Wanka, który momentalnie poczerwieniał na twarzy, nie wiedząc, co ma powiedzieć na widok, który zastał.

- Przepraszam, ja może… kiedy indziej… - biedny chłopak nie wiedział, co ma powiedzieć, ale Schuster tylko machnął na to ręką.

- Wejdź Wank, ty masz dobry łeb, pomożesz mi.

Jeszcze tak zdezorientowanej miny u niego, Sammi nie widziała nigdy, ale brunet posłusznie zrobił to, co mu kazano, przysiadając grzecznie na rogu łóżka tak, by znaleźć się jak najdalej od Wellingera, który uśmiechnął się do niego promiennie.

- No.– tu trener zwrócił się do Sammi – Opowiadaj, co się stało.

Przełknęła ślinę, która zdawała się wypalać jej przełyk, niczym jakiś kwas, bo nie potrafiła wypowiedzieć ani jednego słowa, ponieważ na myśl przyszły jej te pająki.

- Bo… on…  - zaczęła się jąkać, ale po chwili jakimś cudem odzyskała panowanie nad swoim językiem i głosem – Kupił dwa pająki. A ja się ich boję, więc kiedy ten jeden wlazł mi na rękę, zaczęłam krzyczeć, a później mi je pokazał i pojawił się Karl… Resztę trener zna.

Wspaniałomyślnie pominęła róże. Gdyby tylko Schuster się o nich dowiedział, to …

Momentalnie otrząsnęła się z tych natrętnych myśli.

- Wellinger –  mężczyzna zwrócił się teraz do leżącego na łóżku chłopaka, który… bawił się SKARPETKĄ TRENERA – Przyznajesz się?

Sam zainteresowany wzruszył ramionami, zwijając materiał w kulkę, a następnie podrzucając  wysoko do góry.

- Może.

Schuster westchnął ciężko, przenosząc wzrok na Karla, który stał wyprostowany niczym żołnierz na baczność, ale po chwili ponownie odwrócił go na swoje łóżko, tak jakby do jego świadomości dopiero dotarł fakt, że jego skarpetka co chwila sobie szybuje, a następnie po prostu spada.

- Wellinger! Natychmiast odłóż część mojej garderoby!

Chłopak jednak zdawał się nie reagować na jego słowa, więc trener pokręcił przecząco głową, wyraźnie załamany, mamrocząc pod nosem:

- Dobrze, że bokserek nie wyciągnął.

Najwidoczniej myślał, że to zdanie nie dosięgnie uszu zebranych, ale wyraźnie się pomylił. Sammi zakryła usta dłonią, by nie wybuchnąć śmiechem, Karl momentalnie stanął normalnie, prychając pod nosem, spojrzenie Wanka natychmiast nabrało wesołości, a Wellinger… zaczął przekopywać łóżko na dobre.

Turkoń nie załapał kawału.

Moment… chyba, że… To nie był żart?! 

Sammi nie wytrzymała i prychnęła śmiechem, gdy zobaczyła, co chłopak trzyma w dłoni. A były to… Czarne bokserki w słodziutkie, różowe serduszka.

- Co jak co, ale gust to trener ma. – powiedział z uznaniem Wellinger, rzucając zdobycz na biurko, prościutko pod nos Schustera, który poczerwieniał na twarzy, a następnie szybko wcisnął bieliznę do pierwszej, lepszej szuflady.

- Wank! – zwrócił się do skoczka, który nadal siedział na kancie łóżka – W jaki sposób ukarałbyś tego nicponia?

Brunet wyraźnie nie otrząsnął się jeszcze z szoku i spytał niezbyt inteligentnie:

- Ale za bokserki?

Teraz śmieli się wszyscy oprócz biednego Andreasa, który nie mógł widocznie pojąć komizmu tej całej sytuacji.

- Za pająki, idioto. – powiedział Wellinger, wyraźnie pobudzając szare komórki starszego kolegi.

- Aaaaaaa… Kazałbym biegać. Piętnaście kółeczek wokół  tutejszego stadionu.

Sammi nie wierzyła, że istnieje na świecie człowiek, który byłby w stanie tego dokonać, ale nie odezwała się ani słowem. W przeciwieństwie do jej „współlokatora”.

- Pojebało cię?! – wydarł się, tak, że dziewczyna odruchowo zakryła uszy dłońmi, by nie ogłuchnąć – W życiu nie będę biegał!

Jednak trener był chyba innego zdania. Jego twarz rozjaśnił ogromny uśmiech, a następnie schylił się, wyjmując z biurka jakieś pudełko.

- Brawo, Wank! – powiedział entuzjastycznie - Łap cukierka!

Po tych słowach, nad głową Sammi , przeleciała pyszna nagroda skoczka, a on sam momentalnie ją złapał.

- Wellinger, za chamskie odzywki  dostajesz pięć kółek gratis.

Dziewczyna roześmiała się w duchu. Pomimo tego, że dzień zaczął się dla niej fatalnie, czuła, iż nie zapomni go do końca życia.

Bo przecież nikt nie wiedział o jeszcze jednej rzeczy.
Ona sama planowała zemstę.

Słodką zemstę.

 

____________________

Juhu! "Dni bez laptopa" odwołane! (kto śledzi Wojtka, wie o co chodzi).

Także no.. macie Księcia ^^

Pozdrawiam! :*