Gdzie ta służba, Mości Książę? Ewidentnie trzeba będzie ją zwolnić. Rozdział ósmy.

 - Nie będę biegał! Trener chyba sobie kpi! Po moim trupie!

W księciu aż się wszystko gotowało, miał ochotę rozwalić łeb zdechłej ropuchy, a następnie Karla, a najlepiej wszystkich po kolei. Nie – wróć. Przecież nie mógł nic zrobić Sammi, która była jedyną kobietą w ich towarzystwie. Głupi kodeks królewski!  Musi pamiętać, by go zmienić – tak. Wtedy będzie wolny.

- Nie pyskuj, Wellinger, bo dostaniesz kolejne pięć. – Schuster uśmiechnął się sam do siebie, a następnie zasiadł na trybunach, uprzednio strzepując śnieg z niebieskiego krzesełka.

Podły matłoch.  Jak wymyśli jeszcze coś, to może być pewny, że książę zadba, by jego słodziutkie bokserki obiegły cały świat. Tak – wyśle swojego posłańca, by ukazał poddanym to, w czym chodzi ten staruch. Co on sobie wyobrażał? Że ma dwudziestkę na karku? Niestety – panie Werner, pana szczyt formy już dawno przeminął… Trzeba się z tym pogodzić. Zegar tyka, czas ucieka….

Jednakże zamiast cokolwiek powiedzieć, nasunął czerwoną czapkę na uszy, bo mróz panował niesamowity, a następnie z powątpiewaniem popatrzył na trasę swojego biegu. Fajnie. Sęk w tym, że były nią same zaspy, które sięgały mu niemal do samiutkich  kolan.

Wrrr… Karoca księcia! Natychmiast!

Minęła minuta, a on stał nadal w miejscu, z dłońmi w kieszeniach, bo oczywiście nie zabrał rękawiczek, a żadnego królewskiego pojazdu jakoś nie było widać nigdzie na horyzoncie. Nic dziwnego, pewnie jego rumaki zakopały się w tym śniegu.

- Jestem skoczkiem, a nie biegaczem. – wycedził w kierunku zdechłej ropuchy, która przeżuwała coś między zębami, wyraźnie go ignorując, dlatego przeniósł wzrok na zadowolonego Wanka, a następnie Karla, który stał z miną, która nie oznaczała dla niego niczego dobrego.

Mości Książę nie chciał tego przyznawać, ale wiedźma była dla niego ostatnią deską ratunku, więc posłał jej błagalne spojrzenie, jednak ona pozostała niewzruszona. No tak. Czego innego mógł się po niej spodziewać?

- Zaczynaj, bo jest tu trochę zimno. – mruknęła dziewczyna siadając obok Schustera. Władca przypomniał sobie wszytkie baśnie, które słyszał w dzieciństwie, a tym samym fakt, że czarownice zazwyczaj miały przy sobie jakieś żaby potrzebne do zaklęć, albo eliksirów. Tu oberwie łeb, tam nóżkę…  Jednakże trener jakimś cudem nadal pozostał nienaruszony, co księcia dziwiło niezmiernie.

Co miał jednak poradzić? Wziął głęboki wdech, a zimne powietrze brutalnie wdarło się do środka jego organizmu. Jak nic dostanie zapalenia płuc, na pewno. W końcu jego delikatne, królewskie ciało zapewne  nie wytrzyma takich tortur. Tak, lekarz będzie miał ręce pełne roboty.

Postawił pierwszy krok – jego but w całości pokrył się białą kołderką, a trochę śniegu dostało się do środka, na co książę zadrżał z zimna. Drugi – o! Nieco lepiej, bo przynajmniej natrafił na coś twardego. Może jednak nie będzie tak źle.

Nim się zorientował, zaczął biec. Chciał mieć to wszystko jak najszybciej za sobą.

Niemniej to nie było wcale takie proste, bo ponownie zaczął brodzić w śniegu, jednakże jego dzieci były warte największych poświęceń.

Tatuś walczy o was, maleństwa…

Skrzywił się, gdy kolejna porcja śniegu wleciała mu do buta, a skarpetka zaczęła nasiąkać zimną wodą. Do kurwy nędzy! To miał być obóz regeneracyjny przed Igrzyskami, czy jakieś tortury?!

Książę poczuł, że za moment wybuchnie, a wszelakie pokłady złości wyleją się z niego, stopią biały puch, a następnie pochłoną zdechłą ropuchę, wiedźmę i tych dwóch idiotów. O tak!  Tak właśnie byłoby najlepiej.

Jednakże jego rozmyślania coś przerwało, a tym czymś był błysk flesza. Chwila. Co?

Oj, Sammi – już nie żyjesz.

* * * *

- Kobieto, zapomniałaś wyłączyć migawki  - mruknął niezadowolony Karl, stając tuż obok niej, kręcąc nosem na prawo i lewo – Przecież jak nic nas zobaczy i nie będzie żadnej, pięknej sweet foci…

Pff.. nie musiał jej nic mówić, Sammi doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Wellinger ślepy nie był i jej szansa – prawdopodobnie – została zaprzepaszczona, ale nie chciała, by ktokolwiek zobaczył jej niemal zrezygnowaną minę, dlatego momentalnie naprawiła swój błąd, a następnie zaczęła cykać zdjęcia z takim zapałem, jakby miałaby to być jej ostatnia sesja.

I chyba się nie myliła, biorąc pod uwagę fakt, że wkurwiony na maksa debil biegł właśnie na przełaj przez zaśnieżony stadion. W jej stronę.

Zabije ja, jak nic ją zabije i nigdy już nie zobaczy Martina oraz Sprytula. Przymknęła powieki, odmawiając pod nosem cichą modlitwę, ale śmierć jakoś nie nadchodziła, a zamiast tego usłyszała jakiegoś dziwnego rodzaju plaśnięcie.

Gwałtownie otworzyła oczy, które właśnie w tej chwili musiały wyglądać niczym dwa statki kosmiczne, którym podróżują zielone ludki, gdyż niecodziennie oglądało się TAKIE widoki, a mianowicie Wellingera, który leżał bez życia w wielkiej zaspie, twarzą do dołu. Oj, wróć -  nie bez życia, bo właśnie poruszył nogą.

Wank ryknął śmiechem, Karl zresztą zrobił to samo, a Schuster przypatrywał się całej akcji z wyraźnym zainteresowaniem. Nie żeby Sammi jakoś specjalnie współczuła gamoniowi, który właśnie wąchał śnieg, ale obrzuciła chłopaków chłodnym spojrzeniem, z zamiarem podejścia do tego debila i sprawdzenia, czy nic mu nie jest. Jakby nie patrzeć, to był jej sąsiad, a obecny współlokator, więc już zaczęła się podnosić, gdy Wellinger zrobił to samo.

Dobra, teraz zrozumiała zachowanie chłopaków, bo sama parsknęła śmiechem, ponownie opadając na krzesełko, ale momentalnie się opamiętała, chwytając aparat, by upamiętnić ten zniewalający widok, który powalał na łopatki.

Chłopak miał całą twarz w śniegu, zresztą ubrania tak samo. Czapka zsunęła się na prawą stronę tak, iż niemal zakrywała jego oko, a mokre włosy zabawnie przykleiły się do czoła, tworząc dziwny zawijas. Woda powolutku, kropelka po kropelce skapywała sobie na ziemię.

- Bałwan! – krzyknął rozradowany Karl, rzucając własnoręcznie wykonaną śnieżką prosto w brodę nadal stojącego chłopaka, odwracając tym samym jego uwagę od Sammi. Odetchnęła, więc z ulgą, zdając sobie sprawę z faktu, że jej mizerne życie potrwa parę chwil dłużej, gdyż Wellinger – najprawdopodobniej – w pierwszej kolejności zamorduje blondyna, a dopiero później zajmie się właśnie nią.

- Boże, człowieku… po kim ty odziedziczyłeś taki idiotyzm? – jej rozmyślania przerwał głos trenera, który nadal siedział na swoim miejscu i patrzył ze współczuciem w oczach na zimoludka (bo takim mianem z powodzeniem można było nazwać chłopaka, który był już calutki w śniegu, gdyż do zabawy pt. „Napierdzielamy śnieżkami ten tępy łeb” dołączył również Wank, a on sam  - z powodów bliżej nieokreślonych  - stał w jednym i tym samym miejscu, nie wykonując chociażby najmniejszego ruchu?).

Jednakże po tym pytaniu ze strony pana Wernera, odwrócił głowę w jego stronę, wyraźnie zdezorientowany, a mężczyzna kontynuował swą wypowiedź:

- Czy ty naprawdę myślałeś, że jestem na tyle okrutny, by kazać ci biegać w tych zaspach?

Takiej miny u Wellingera Sammi nie widziała nigdy, więc odruchowo schowała za siebie swój aparat, by uchronić go przed skutkami wybuchu tego człowieka, który nastąpić miał dosłownie za chwilę.

Trzy, dwa, jeden. Start!

- Ty zdechła ropucho! Ty szujo, ty masz coś nie tak z mózgiem! Ty potworze bez serca! Ty kogucie, ty mamucie z czasów epoki lodowcowej, ty pierdolnięty dinozaurze!

Momentalnie znalazł się obok niej i Schustera, by skutecznie uświadomić biednego trenera o tym, co o nim myśli. A robił to niezwykle dosadnie, jednak mężczyzna siedział sobie spokojnie, spoglądając cały czas na niego tak, jakby niczego nie słyszał, a przecież było to niemożliwe (chyba, że nagle ogłuchł).

- Myślałeś, że będziesz się nade mną znęcał, co?! – wrzeszczał nadal Wellinger, pochylając się nad nim jeszcze bardziej – Wypraszam sobie, na pewno nie będę tolerował takiego zachowania! Nigdy! Mam swój honor oraz godność!

Sammi podniosła się z miejsca, a następnie –wymijając wszystkich otaczających ją mężczyzn – skierowała się w stronę hotelu, gdyż nie miała zamiaru słuchać dalej tego wszystkiego. Najmniejszego.

Poza tym, musiała przygotować się jeszcze do planu numer dwa.

Uśmiechnęła się sama do siebie, a jej krok stał się radośniejszy.

 

* * * *

Mości książę myślał, że zaraz eksploduje niczym wulkan, ale nic takiego nie miało miejsca. Gdy tylko przekazał zdechłej ropusze to, co o niej myślał, skierował się do hotelu, gdyż  jego ubrania przypominały mokre ścierki, aniżeli coś, w czym władcy chodzić wypadało. Poza tym, jego dzieci pewnie już za nim tęskniły tak samo, jak on za nimi. Przechodziły go zimne dreszcze na myśl, że wiedźma mogła coś im zrobić.

Gdyby tylko spróbowała.

Jednakże po przekroczeniu progu, z ulgą zauważył, że nic im nie jest, a po Sammi nie ma ani śladu. Jedna dobra wiadomość.

Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu aparatu, ale oczywiście go nie było. No tak, zapomniał, że mogła rzucić na niego zaklęcie, które mogłoby sprawić to, iż przedmiot stał się niewidzialny dla jego królewskich oczu. Westchnął zrezygnowany i już miał po prostu walnąć się na łóżko, jednak coś go powstrzymało.

A tym czymś była wiedźma, która pojawiła się w pokoju niewiadomo skąd. A nie, przecież trzymała w ręku miotłę, która była pewnie jej ulubionym środkiem transportu. Dobra, ale co miała do tego wszystkiego szufelka? Mości książę zamyślił się na moment, ale nie wysunął z tego wszystkiego żadnych sensownych wniosków.

Za to Sammi uśmiechnęła się promiennie, podchodząc do niego i wręczając mu oba narzędzia pracy.

Chwila. Mości książę czegoś tu nie rozumiał.

Ona zamierzała nauczyć go na tym latać?!

- Zamiataj, Wellinger.

Te dwa słowa były dla niego niczym jakieś zaklęcie niewiadomego pochodzenia, dlatego stał jak wryty, spoglądając to na miotłę, to na Sammi i co chwila sprawdzając, czy coś nie unosi się w powietrze.

- Ogłuchłeś na amen? – spytała, patrząc na niego tak, jak na jakiegoś wariata, a on sam cały czas analizował w swej głowie jej słowa.

Zamiataj?  Halo!... Królewska sprzątaczko! To chyba praca dla ciebie!

- Nie wyjdziesz z tego pokoju, póki te płatki nie znikną, więc na twoim miejscu już bym zaczęła sprzątać – powiedziała, siadając na łóżku, a następnie chwytając swój aparat i odwracając tym samym uwagę od jego osoby, więc on – korzystając z tego niezwykłego przywileju – dopadł drzwi, niemniej one okazały  się być zamknięte.

Ale jak?

Czary, jak nic to jakieś czary. Mości książę tupnął nogą, ale na nic zdały się kopniaki zasadzone temu twardemu kawałkowi drewna i nawet wszystkie wyzwiska, które wyleciały z jego ust. Nic.

A przecież zbliżała się pora obiadu! Był głodny, wyczerpany i na dodatek zdenerwowany. Czy może być coś gorszego, aniżeli książę, któremu burczy w brzuchu?

- Wyskoczę przez okno – warknął przez zaciśnięte żeby, odwracając się w jej kierunku, a następnie podchodząc do ściany, gdzie widniało jego ostatnie wyjście z tej sytuacji, jednak momentalnie zrezygnował z tego pomysłu. Na którym piętrze się przecież znajdowali... Szóstym? Siódmym?

- Na pewno nie będę sprzątał – powiedział, przybliżając się do dziewczyny, rzucając biedną szufelką o łóżko. Co prawda miała trafić w ten czarny łeb wiedźmy, ale jakoś nie miał cela. No cóż – trudno.

- Będziesz.

- Nie będę.

- Ależ będziesz.

Mości książę zmrużył powieki, patrząc na swoje bobaski, które ochoczo chodziły po swoim terrarium. Jeśli sprzeciwiłby się wiedźmie, to ona mogła zrobić z nimi wszystko – nawet rozdeptać, a on tego by nie przeżył, więc podniósł z ziemi miotłę, a następnie, wymijając dziewczynę, skierował się do najodleglejszego końca pokoju.

- Uraziłaś mą godność – powiedział, udając, że wstrząsa nim szloch.

Wiedźma podniosła na niego wzrok, ale nie odpowiedziała nic, tylko ponownie zaczęła bawić się aparatem.

Książę westchnął pod nosem, nachylając się nad ziemią, a następnie wykonał ten pierwszy, jakże trudny ruch ręką, a czerwone płatki róż zaczęły stopniowo znajdować się na jednej kupce.

- Uśmiech, Wellinger! – wrzasnęła wiedźma, wyrywając go tym samym z zamyślenia nad jego marnym losem, a następnie robiąc mu milion zdjęć.

Jednak jemu było już wszystko jedno.

Był skończony na wieki.