Czy Wasza Wysokość nie jest za młody na dzieci? Rozdział szósty.

Jak otworzyć te cholerne drzwi? Wrr… W najbliższej przyszłości powinien pomyśleć o giermku, bo doprawdy… nie mógł już sobie sam ze wszystkim dać rady. Przecież na jego głowie był cały natłok obowiązków. Calutki, bo jego poddani nie robili nic, by go choć trochę odciążyć. Bo po co?

Westchnął sfrustrowany, stawiając ogromne tekturowe pudło na podłodze, a robił to z największą uwagą, gdyż w środku znajdował się jego skarb, a konkretniej dwa.

Uśmiechnął się pod nosem, wspominając niezwykle udany zakup, a następnie delikatnie nacisnął klamkę, gdyż nie chciał zbudzić nadal śpiącej – przynajmniej miał taką nadzieję! – Sammi. I nie, nie chodziło o to, że miałby jakiekolwiek wyrzuty sumienia, nie – przecież był księciem, a książę może wszystko, szczególnie jeśli chodziło o taką błahostkę, jak pozbawienie wiedźmy kilkunastu minut snu.  Po prostu – jego plan miałby większe szanse powodzenia, gdyby dziewczyna niczego nie widziała, a tym bardziej – nie podejrzewała, ponieważ nie byłoby niespodzianki.

Uchylił drzwi na tyle, by mógł się przez nie jakoś przecisnąć, a następnie chwycił pudło i - na paluszkach - przeszedł przez pokój, patrząc na nadal pogrążoną w śnie Sammi. Była leniem oraz śpiochem – książę zakodował sobie w mózgu, by ten fakt wkrótce wykorzystać.

No tak, sęk w tym, że tylko ten dzień mieli wolny, gdyż zdechła ropucha wspaniałomyślnie stwierdziła, że musieli się zaklimatyzować. Pff…

Mniejsza o to, najważniejsze, iż dziewczyna spała jak zabita, a on mógł realizować swój zacny plan.

Przeszedł do łazienki, gdzie wsadził do wanny pudło, a następnie wyciągnął z niego terrarium, w którym siedziały dwa, wielkie, owłosione… pająki.

Mości książę naprawdę miał ogromne szczęście, ponieważ norwescy sprzedawcy bardzo wcześnie otwierali własne pawilony, tudzież już o siódmej można było zrobić poważne zakupy. Na dodatek blisko hotelu znajdował się sklep zoologiczny, więc długo się nie wzbraniał przed takim niesamowitym nabytkiem, który -  w tejże chwili  - stał w wannie.

Otworzył szklany domek nowych pupili, poczym nachylił go tak, by pająki grzecznie wylazły na zewnątrz. Podziwiał ich niezwykłą grację oraz elegancję, z jaką poruszały swymi rączkami i nóżkami.

Jego malutkie dzieci…. Słodziutkie piękności…

Jednakże momentalnie się opamiętał, gdy tylko uświadomił sobie fakt, że wiedźma może obudzić się w każdej chwili, a on jeszcze nie zrobił wszystkiego. Ba! Mało tego! Na razie miał tylko pająki. No dobra – nie tylko pająki, bo po drodze wstąpił jeszcze do kwiaciarni.

Odstawił terrarium na podłogę, a następnie chwycił tekturowe pudło, by przykryć zwierzątka, bo przecież nie mogły się zbytnio rozleźć.

Żegnajcie, kochane! Tatuś -  przez ten krótki moment - będzie za wami tęsknił! Naprawdę!

Zawsze lubił pajęczaki i wszystkie stworzonka tego typu, od maleńkości go fascynowały, ale starzy nie pozwalali mu takowych kupić, a później zwyczajnie nie miał na to czasu. Przecież książę musiał opiekować się nimi osobiście,  nigdy nie pozwoliłby się zbliżyć swoim nędznym poddanym do jego dzieci.

Dobra, trzeba działać dalej. Podniósł się z klęczek i chwycił ogromny bukiet … czerwonych róż. A raczej bordowych. Przechylił głowę, by lepiej się im przyjrzeć, ale w końcu machnął na to ręką, przecież to było kompletnie bez znaczenia, prawda?

Syknął z bólu, gdyż jakiś kolec wbił mu się w palec. Czyżby to była kara za ten jego nędzny postępek? Nie, na pewno nie, przecież nic jeszcze tak naprawdę nie zrobił… Ehh…  Dziwny jest ten świat.
Chwycił za pierwszy kwiatek z brzegu i zaczął obszarpywać go z płatków, później tak samo postąpił z kolejnymi, aż do momentu, gdy pozostała mu tylko jedna różna, a on sam stał pośrodku kupki czerwonego „czegoś”.

Pochylił się, poczym jedną część pozostałości po bukiecie wsypał do wanny, a resztę umiejętnie rozprowadził po całej podłodze, a nawet na zewnątrz tak, że powstał bordowy dywan, ciągnący się aż do łóżka Sammi.

Zaśmiał się w duchu na ten widok. Niemniej czegoś mu jeszcze brakowało, a książę musiał mieć wszystko zapięte na ostatni guzik, więc rozejrzał się dookoła raz jeszcze i nagle doznał gwałtownego oświecenia.

Chwycił ostatnią garść płatków, by następnie obsypać nimi całe łóżko – łącznie ze śpiącą wiedźmą. Będzie miała pachnącą niespodziankę.

Ponownie przeszedł do łazienki, wywalił puste łodygi do kosza na śmieci, a później wypuścił pająki tak, że rozlazły się po rozsypanych w wannie płatkach. Jego biedne dzieci były przestraszone… W sumie wcale im się nie dziwił, bo przesiedzieć tyle czasu w ciemnym pomieszczeniu… Wstrząsnął nim gwałtowny dreszcz obrzydzenia i strachu, gdyż na myśl przyszły mu jego królewskie lochy, do których raz musiał się udać, ale momentalnie odgonił od siebie te pochmurne myśli, wracając do jakże kolorowej rzeczywistości.

Chwycił jedyną różę, która mu pozostała i wyszedł łazienki, a następnie rozłożył się wygodnie obok wiedźmy. Uśmiechnął się, gdy zauważył, że jedna, niemal naga (no bo ile zasłaniają króciutkie spodenki?) noga dziewczyny leży sobie na kołdrze, zamiast pod nią. Przyjął najseksowniejszą pozycję, jaką tylko potrafił, a później zaczął delikatnie przesuwać kwiatkiem po skórze dziewczyny. Tak naprawdę świetnie się bawił i ani myślał przestawać. Tak! On, wielki książę znalazł sobie niesamowitą rozrywkę!

Cały czas obserwował zachowanie wiedźmy, ale ona tylko delikatnie poruszyła nogą, a następnie wymruczała coś pod nosem i… przytuliła się do niego, poczym ponownie znieruchomiała.

No tak, takiego czegoś w życiu się nie spodziewał, ale w mózgu zakodował sobie kolejną informację: „Sammi, gdy śpi – ma wyłączone jakiekolwiek pokłady logicznego myślenia.”. W każdym bądź razie, po prostu musiał skorzystać z okazji, która mu się nadarzyła, więc objął czarnowłosą ramieniem, a następnie przeniósł różę z nogi na twarz dziewczyny. Doprawdy… to było tak komiczne…

Wiedźma skrzywiła się, a następnie mocniej wtuliła się w osobę księcia, by uniknąć jakiegokolwiek, dłuższego kontaktu z kwiatkiem, który wyraźnie ją irytował. Zabawne, kwiatka nie potrafiła znieść, a tuliła się właśnie nie do niego. Zauważył, że jej powieki zaczynają drgać, co oznaczało, że za chwilę się obudzi i te piękne chwile już nigdy nie powrócą.

Hahaha, dobre. Przecież sam ledwo tolerował jej obecność, ale dla dobra swego planu musiał zrobić wszystko. Przecież nie umrze, prawda? Chyba…. Przecież zdąży uciec, jakby coś…

- Bonjour, Madame….

Na dźwięk jego głosu, dziewczyna gwałtownie otworzyła oczy i nie zdążył nawet mrugnąć, a już stała przed nim, z miną, która nie wróżyła niczego dobrego. Mimo to uśmiechnął się promiennie w jej kierunku.

A nóż, widelec zadziała.

- Popierdoliło cię do reszty, Wellinger! – wrzasnęła – Nigdy więcej nie położę się z tobą do tego łóżka! Nigdy!

Rozejrzał się dookoła, szukając jakiejś drogi ucieczki, ale niczego nie znalazł, więc wyciągnął przed siebie dłoń, w której nadal trzymał różę.
Dziewczyna jedynie popatrzyła na niego jak na ostatniego idiotę oraz kretyna, poczym zręcznie zeskoczyła z łóżka i przez chwilę stała jak wryta, wpatrując się w rozsypane płatki róż.

- Co. Tobie. Znów. Przyszło. Do. Tego. Zakutego. Łba?  - wolniutko wycedziła przez zęby – Sam będziesz to sprzątał, już ja o to zadbam.

Przesłyszał się! Na pewno! On, książę miał zamiatać? Chyba sobie kpiła! Przecież to niedopuszczalne, karygodne!

Jednakże, zamiast przekleństw pod jej adresem, z jego ust wypłynęły całkiem inne słowa:

- Chciałem, by było romantycznie.

Musiał przecież zachowywać pozory, prawda?

Nie odpowiedziała, nie zaszczyciła go ani jedynym spojrzeniem. Jedynie prychnęła niczym rozwścieczona kotka, a następnie skierowała się w stronę łazienki.

Cicho, aby wiedźma przypadkiem nie dosłyszała, liczył kolejne sekundy, które dzieliły go od zaliczenia planu w całości.

 

* * * *

Myśli w głowie kotłowały jej się w takim tempie, że myślała, iż mogą za chwile eksplodować, rozrywając jej głowę na drobniutkie kawałeczki.  Chociaż to nie byłoby takie złe, bo sama miała ochotę się zabić.

Boże… jaka była głupia, jaka naiwna…

A najgorsze było to, że na całym ciele czuła zapach perfum Wellingera, więc nikogo nie powinien dziwić fakt, że nie marzyła w tej chwili o niczym tak bardzo, jak o długiej kąpieli.

Nawet przestała zwracać uwagę na płatki róż, które leżały porozrzucane również  na czarno-białych płytkach. Jezu… jaki ten chłopak był głupi. Ze zrezygnowaniem pokręciła głową. Wellinger to przypadek, któremu najlepszy psychiatra już nie był w stanie pomóc.

Zbliżyła się do ogromnej wanny, ale… No tak, czego innego mogła się spodziewać, jak nie tego, że cała była usłana czerwienią? Przygryzła dolną wannę, zastanawiając się nad jednym, podstawowym faktem, a mianowicie: „Jak do jasnego gwinta ( w miarę szybko i sprawnie) pozbyć się tego cholerstwa?”.

Niestety nic sensownego nie przychodziło jej do głowy, więc bezceremonialnie wsadziła rękę do środka, by je wyrzucić na zewnątrz. Właśnie… Sęk w tym, że…

Coś wielkiego…. Włochatego… Coś, co miało więcej, niż cztery nogi… Coś…

I nagle przypomniała sobie wczorajszy wieczór oraz to, co powiedziała… Jezus Maria!

PAJĄK!

Momentalnie wyrwała rękę z żelaznego uścisku bestii, ale to nic nie dało, bo potwór już lazł sobie wzdłuż jej ramienia, świdrując ją swymi oczkami (dobra, niby ich nie widziała, ale była pewna, że tak było).

Niekontrolowany wrzask, który wydobył się z jej gardła, na pewno postawił cały hotel na nogi, ale ona nic sobie z tego nie robiła, bo podstawową kwestią w tamtej chwili było pozbycie się tego czegoś z jej skóry. Wstrząsnęła ręką, a pająk zleciał na podłogę.

Dosłownie wyleciała z pomieszczenia, przy okazji niemal zabijając stojącego pod drzwiami Wellingera, ale to też nie było w tej chwili ważne.

- Tam…. Jest…. Pająk… - wyjąkała, chowając się w kąt. Czuła, że jej ciało zaczynają przechodzić dreszcze, a serce bije w niewyobrażalnym tempie. W oczach zebrały się słone łzy.

Skuliła się jeszcze bardziej, zasłaniając twarz rękoma, ale to nic nie dało, bo cały czas wydawało jej się, że czuje łapy tego włochatego potwora na swojej skórze.

Oddychaj, oddychaj…

Otrzeźwiły ją dopiero kroki zbliżającego się chłopka, jednak nawet nie raczyła na niego spojrzeć. Była pewna, że to jego sprawka, gdyż innego winnego jakoś znaleźć nie mogła.

- Przepraszam, Sammi. – odezwał się po kilku sekundach ciszy – Zapomniałem ci powiedzieć, że Arnold i Gertruda zapragnęli wziąć kąpiel.

Chwila… co?

- Chcesz się z nimi przywitać?

Momentalnie poderwała się na równe nogi, stając twarzą w twarz z Wellingerem, który na wyciągniętej dłoni trzymał DWA PAJĄKI.

DWA!

Poczuła, że zaczyna jej się kręcić w głowie, a powietrze staje się cięższe niż zazwyczaj. Już nawet nie potrafiła wymyślić stosownych  wyzwisk pod adresem tego mamuta. Musiała się wydostać z tego pomieszczenia. Musiała… Jak najszybciej.

Nim się zorientowała, wypadła na korytarz, trafiając prosto w biednego Karla.

- Sammi, krzyczałaś… Przyszedłem sprawdzić…

Chłopak coś tam jeszcze mówił, ale ona przylgnęła do niego, jak rzep, a następnie wypowiedziała jedyne słowo, które cały czas kołatało jej się po głowie:

- Pająki...

 

--------

Przepraszam za ten rozdział. Przepraszam.

Wiem, że jest beznadziejny, wiem, wiem, wiem, ale naprawdę nie byłam w stanie nic lepszego napisać, bo jestem wykończona, gdyż bieganie po ksiegarniach w całym mieście nie jest lekkim zadaniem.

Pozdrowienia dla rocznika '96, mającego Nową Podstawę Programową, do której nie można kupić książek^^ Tak, też mam ten problem, też się muszę męczyć... -.-

A gdy pokazywałam kolejnym sprzedawcom tytuły podręczników do takich moich dwóch przedmiotów (jeden to protokół dyplomatyczny, a drugi - stosunki międzynarodowe), to ich miny wyglądały mniej więcej tak: O_O. Dobrze, że jeden normalny facet się trafił i podjął mi się to cholerstwo sprowadzić. Skąd? Otóż z Uniwersytetu Warszawskiego, gdyż uczą się z tego studenci.

Zachciało mi się profilu dyplomatyczno-konsularnego, to teraz mam, gdy w drugiej klasie doszły takie fajne przedmioty.

Dobra, nie marudzę już Wam, co?

Pozdrawiam! :*