To ma być hotel?! Niech Wasza Wysokość wraca do swego zamku! Rozdział piąty.

- Ale mnie naprawdę nie interesuje, kto popełnił błąd! – wrzeszczał książę w kierunku recepcji – Wspólny pokój jakoś bym przeżył, tak! Niemniej łóżko?! Ja chyba śnię!

Wokół niego i biednej kobiety w zielonym żakiecie zebrała się cała ekipa niemiecka. Zdechła ropucha drapała się po łbie,  a Freitag leżał na podłodze i się po niej tarzał, gdyż próbował uspokoić napad śmiechu.
No tak, dla nich to było zabawne, ale dla niego  - nie, a sądząc po minie wiedźmy – ona również nie była szczęśliwa. Właśnie. Jeśli mowa o Sammi…

- Proszę pani.– zwróciła się niesamowicie uprzejmie do recepcjonistki, która już nie wiedziała, co robić – Musi być jakieś wyjście z tej sytuacji, prawda? Dostaniemy inny pokój, albo on – tu wskazała ręką na Andiego, a książę przybrał chyba najbardziej wrogi wyraz twarzy, na jaki go było stać – zostanie w obecnym, natomiast mi przydzielicie inny. Wszystko da się wyjaśnić na spokojnie.

Te ostatnie słowa były skierowane głównie do niego, ale nie zwrócił na nie najmniejszej uwagi, bo kolejny raz skierował wzrok na Freitaga. Wróć. Na Freitaga i Wanka, gdyż ten drugi przyłączył się do pierwszego, a jakby tego było mało, to Freund również miał chyba takowy zamiar.

Kolejni kandydaci do powieszenia na królewskiej szubienicy.

Ponownie przeniósł wzrok na recepcję, jednakże nie mógł nic wywnioskować z miny kobiety, która grzebała w komputerze, gdyż długie, czarne włosy zakrywały jej niemal całą twarz.

Westchnął pod nosem, czekając na jakąkolwiek odpowiedź.

- Jesteście tu miesiąc, prawda?  - spytała nagle, wyrywając go z rozmyśleń o barwie ściany tuż za nią, co było dla niego niezwykle interesujące, jednakże momentalnie zwrócił uwagę a tą nędzną poddaną.
Ona śmiała odezwać się do niego „na TY”?! Przecież to niedopuszczalne! Ukarać ją! Ukamienować!  Niech czuje taki ból, takie samo poniżenie, jak on w tej chwili!

Nie zdążył jednak zareagować, gdyż zdechła ropucha pokiwała twierdząco głową, a na twarzy Marit (tak bowiem na imię miała kobieta, która przed chwilą w brutalny sposób upokorzyła jego godność) dało się widzieć poważne zakłopotanie.

- Nie mam pojęcia, jak mogliśmy popełnić tak karygodny błąd, jednak niestety - nie jesteśmy w stanie go naprawić. Rezerwacje mamy na dwa miesiące w przód i żadnych wolnych pokoi….

Nie, chwila, chyba się przesłyszał. Czy to miało oznaczać, że?...

Kątem oka spojrzał na Sammi, która również nie miała szczęśliwej miny.

- Pani sobie ze mnie kpi?!! – wrzasnął tak głośno, że z pomieszczenia obok recepcji wychyliła się głowa zaciekawionego faceta w średnim wieku, ale książę obrzucił go tylko pełnym pogardy spojrzeniem i zaczął ciskać swymi błyskawicami w biedną brunetkę.

- Przepraszamy… Dostaniecie darmowe karnety na to, co chcecie... Lodowisko, basen, siłownię, korty tenisowe…. – Marit jakoś próbowała wybrnąć z trudnej i kłopotliwej sytuacji, jednakże głos jej się łamał i mało brakowało, by się rozpłakała. Nie miała za grosz doświadczenia w tej robocie.

Dobrze jej tak! Najlepiej by było, gdyby wyrzucili ją na zbity pysk! Albo nie – przecież on był księciem, więc mógł wszystko!

- Nie pokazuj mi się więcej na oczy.  - wycedził przez zaciśnięte zęby – I bym zapomniał, w dupie mam wasze karnety.

Po twarzy Marit spłynęła łza, nie wiedziała co robić, ale na szczęcie jego uwagę odwrócił Freitag, który nadal leżał na podłodze i niemal dusił się z śmiechu.

- Potraktuj to jako obóz regeneracyjny,  poziom "hard". – wydusił i prawie zakrztusił się powietrzem. Zresztą cały sztab był rozbawiony, co doprowadzało go niemal do białej gorączki. Przeniósł spojrzenie na Karla, który chyba jako jedyny zachował poważny wyraz twarzy, choć cholera go tam wiedziała, co siedziało w tym jego pustym łbie.

Chwycił pierwszą lepszą rzecz, którą miał pod ręką i rzucił nią w Richarda. Doprawy… to nie jego wina, że akurat była nią butelka wody stojąca na recepcji, ani tym bardziej nie zawinił tym, iż jakimś cudem korek odkręcił się, a ciecz oblała twarz skoczka, który podskoczył do góry jak oparzony.

- Wellinger, popierdoleńcu!  - wrzasnął, ale nic więcej nie zrobił, gdyż Mości Książę wyminął go z wysoko uniesioną głową i wyszedł z tego diabelskiego hotelu, na którego ścianach zapisana była jego śmierć.

 

* * * *

Sammi nie wiedziała, co miała robić, gdy weszła do pokoju. Całe szczęście, że była sama, bo tamten debil gdzieś się zmył – przynajmniej to dobre.

Postanowiła się rozpakować, co w tamtej chwili było chyba najlepszym pomysłem, więc sięgnęła po walizkę i wyciągnęła z niej pierwszą porcję ubrań, a później kolejną i jeszcze następną. Spojrzała na szafę.

Jakby nie patrzeć, wypadałoby zostawić troszkę miejsca Wellingerowi.

Westchnęła ciężko i opadła na łóżko…  Ich wspólne łóżko. Dlaczego los pokarał ją w tak okrutny sposób? Przecież niczym nie zawiniła…

Właśnie,  a jeśli o tym mowa… Musiała wyznaczyć jakąś widoczną granicę, której ten turkoń przekroczyć nie mógł, jednakże pozostawało jedno, zasadnicze pytanie, a mianowicie: jak? Z powątpiewaniem popatrzyła na ciemną, satynową pościel i tym samym (o zgrozo!) wspólną kołdrę.

Dreszcze obrzydzenia wstrząsnęły jej drobnym ciałem. Miała nadzieję, że to wszystko jest sennym koszmarem, z którego za chwilę się obudzi.

Błagała los, by tak właśnie było.

 

* * * *

Świeże powietrze. Tak, tego było trzeba Księciu Najwyższemu. Wyraźnie uspokoił swe zszargane, królewskie nerwy i niemal zadowolony wracał do tego przeklętego hotelu. Westchnął zrozpaczony… Naprawdę – jeden pokój jakoś by przeżył, ale łóżko? Gdyby jeszcze chodziło o inną laskę, ale nie, bo oczywiście jego poddani nie potrafili niczego po ludzku załatwić , więc wskutek ich pomyłki, musiał przemęczyć się z wiedźmą calutki miesiąc.

Boże! Ratuj!

Nawet nie zwracając uwagi na recepcjonistkę, która wystarczająco go już wkurwiła, przeszedł obok z obojętną miną, a następnie skierował się w stronę pokoju. Oczywiście, jakby tego było mało – przerażała go liczba na drzwiach, która przecież musiała zwiastować fakt, że wkracza do królestwa diabła.

Serce podeszło mu do gardła, gdy naciskał klamkę, a robił to powolutku – po to, by nie zbudzić tego, kto na niego czyhał, bo wtedy jego los zostałby przesądzony na wieki.

Postawił jeden, niepewny krok, potem drugi, aż w końcu go oświeciło. Przecież sam mógł oddać cześć złu, które miał tuż obok siebie, a tym samym  - nic złego nie powinno mu się stać.

- Ave Satan. – powiedział z najwyższą czcią i uznaniem, poczym schylił się, upadając na podłogę przed tym niewidzialnym stworem. Musiał zachować pozory, prawda?

Jednakże po kilku sekundach zabolało go kolano. W końcu, jako książę, nigdy przed nikim nie klękał. Podniósł się z ziemi i zauważył, że wiedźma patrzy na niego, jak na ostatniego idiotę.

- Pojebało cię do reszty, Wellinger?

Złość, którą w sobie skutecznie stłumił na świeżym powietrzu, nagle powróciła, jednakże nie miał zamiaru okazywać jej teraz. W tej chwili potrzebował się odświeżyć.

 

 

Gdy wyszedł z łazienki (wrr.. ich wspólnej łazienki), zastał dziewczynę… robiącą jakąś fortecę na łóżku z jej własnych książek.

Jaka naiwna prostaczka… Gdyby tylko chciał, to na nic by były różnego rodzaju zapory i zabezpieczenia. No, ale sęk w tym, że w tej chwili, było mu wszystko jedno. Ułożył się wygodnie na swojej części ( a przynajmniej tak wywnioskował, że ona należała do niego), a następnie zamknął oczy. Było już dosyć późno, a na dodatek zmęczenie dawało o sobie znać.

- Zwolniłem ci łazienkę, teraz idę spać. – powiedział, nawet na nią nie patrząc i zakopał się w cieplutkiej kołderce, rozwalając tym samym równiutko ułożone książki.

Usłyszał, że dziewczyna podnosi się, a on roześmiał się w duchu, gdyż doskonale wiedział, że nie zostawił jej ani kropelki ciepłej wody.

Przyjemnej kąpieli, wiedźmo.

 

Dziewczyna ponownie pojawiła się po godzinie. Doprawdy…  książę zastanawiał się, co te baby zawsze tyle czasu robią w łazienkach, ale nigdy nie doszedł do w miarę logicznego wniosku.

Jakimś cudem jeszcze kilka książek wytrwale leżało na swoim miejscu, a po chwili kolejna zleciała z kupki, co spowodowane było zapewne faktem, iż wiedźma trąciła ją ręką, gdy się kładła.

Ponownie zamknął oczy, ale sen – mimo wszystko – jakoś nie mógł do niego przyjść.

Minęła minuta, potem druga, trzecia…
Dziesiąta.

Nagle wpadł na genialny pomysł, choć przecież każdy jego zamysł był właśnie taki. Podniósł się na łokciu i popatrzył na wiedźmę.

- Sammi? – spytał, wiedząc dokładnie, że dziewczyna już prawie śpi – Czego się boisz?

Nie myślał, że będzie aż taka naiwna, by mu powiedzieć prawdę , ale widocznie nie miał racji.

On, Mości Książę Najwyższy naprawdę się pomylił!

- Ciebie, Wellinger. – mruknęła przez sen.

No tak, takiej odpowiedzi mógł się spodziewać, ale jego plan był nieco inny.

- Fajnie wiedzieć, a poza mną?

Przez dłuższy czas wstrzymywała się z odpowiedzią, a on był już niemal pewien, że zasnęła, ale po chwili do jego uszu dobiegł cichy, ledwo dosłyszalny, ale przede wszystkim zaspany głos:

- Pająków.

Uśmiechnął się promiennie.

Idealnie! Po prostu idealnie!

----------------------------------------------------------------

Przede wszystkim, chciałabym podziękować TheNeverland, że niemal siłą zmusiła mnie do napisania tego rozdziału, bo szło mi to niezwykle opornie, a nawet gorzej.

No i to właśnie jej chciałabym go dedykować, a raczej to całe opowiadanie - wiem, że to powinno się robić na początku. Wybacz.

W każdym bądź razie nie odpowiadam z tą treść na górze, po prostu.. miałam taki kryzys, że szkoda gadać, ale już został zażegnany ^^

Zapraszam serdecznie na Wojtka! <klik>

Pozdrawiam, Słoneczka! :*