Zimowe wakacje z wiedźmą? Nawet najlepsze biuro podróży nie ma takich w ofercie! Rozdział drugi.

Tydzień później…

Wellinger popatrzył  z nienawiścią  w oczach na Karla.

Karl spojrzał z mordem na Wellingera.

Tych dwóch chłopaków różniło praktycznie wszystko. Wygląd, charakter, cele do osiągnięcia (z wyłączeniem skoków) , ale coś pozostawało wspólne. Jeden jak i drugi chciał zwycięstwa i liderowania w kadrze – za wszelką cenę.

Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta. A tym trzecim - w ich jakże skocznym środowisku -  byli pozostali, czyli Freund, Freitag i Wank, którzy zawsze, ale to zawsze  zdążyli zrobić o ten, jeden, maciupki kroczek  więcej niż oni dwaj.

Wellinger posłał ironicznego całusa w stronę Karla.

Karl pokazał środkowy palec Wellingerowi.

Znajdowali się właśnie na zgromadzeniu kadry. Można by rzec – naradzie wojennej. Problem w tym, że królewicz Andreas takiego typu spotkań – nie lubił. Kompletnie nie widział sensu w siedzeniu na tyłku i nicnierobieniu.  No bo po co? Nie lepiej iść na skocznię, czy chociażby siłownię? Trzeba TRENOWAĆ! A puste gadki o tym, że żaden z nich nie ma formy godnej Igrzysk – nic raczej nie pomogą.

Właśnie. Igrzyska.

To będą pierwsze tego typu zawody dla Andreasa, dlatego musiał je wygrać. Musiał. Skoro on sobie coś zaplanował, to tak już być powinno.

Sęk w tym, że na razie nic nie zapowiadało jego dominacji, bo nie oszukujmy się – w tym sezonie liczyły się tylko trzy drużyny. Polska, Austria i Słowenia.

-… dlatego zaplanowałem dla nas miesięczny obóz regeneracyjny, gdzie będziecie trenować w pocie czoła. Mam nadzieję, że uzyskamy oczekiwane wyniki, bo naprawdę – nie mam pojęcia w czym tkwi problem.

Szkoda, że Andi nie słyszał całego wywodu trenera. Chociaż nie. Może to i lepiej, bo przecież Schuster miał głos ropuchy. Zdechłej ropuchy. A na dodatek wrzeszczał jak kot tej małej wiedźmy. Chłopak nie wiedział, co było - w tym wypadku - gorsze. 

- Super! – dał się słyszeć pełen entuzjazmu głos Freitaga – A gdzie?

Teraz  Wellinger nadstawił uszu i przestał zwracać uwagę na Karla, który przez cały czas robił jakieś dziwne gesty w jego kierunku. Doprawdy…. Powinien przebadać go psychiatra. Andreas był niemal pewien, że na pewno w jego mózgu jest z milion źle podłączonych kabelków i dlatego na świecie pojawiło się takie dziecko jak on.

- Oslo – zdechła ropucha znów wydała głos. Mości książę tolerował to zwierzę tylko dlatego, że dzięki niemu mógł skakać. Gdyby nie ten fakt, już dawno by to coś rozdeptał czubkiem buta. Chociaż nie… przecież by go pobrudził…

Niemniej Andi Norwegię lubił, skoczków z tego kraju również. Fajnie się z nimi rozmawiało, nawet pić potrafili, choć oczywiście Rosjan i Polaków w tym nigdy by nie przebili. Tych pierwszych mógł przeboleć, ale drugich - nie. Dlaczego? Po prostu byli za dobrzy. W tamtym roku w końcu zostali trzecią drużyną Mistrzostw  Świata, a sam Stoch – na tej samej imprezie  wywalczył złoty medal.

-… Lecimy za tydzień.

Jakiś marny strzępek zdania doszedł do uszu Andreasa. Szybko policzył w myślach, że przez ten tydzień, który mu pozostał, nie da rady zaliczyć tej cholernej fizyki.

Diabelski przedmiot.

Będzie musiał jakoś przebłagać tą nauczycielkę, by przełożyła mu nieco termin poprawki. Szkoda tylko, że była stara i brzydka, bo gdyby było inaczej, to on znał już niezwykle skuteczną metodę na załatwianie spaw tego typu.

Uśmiechnął się sam do siebie.

- Z jakiego powodu ci tak wesoło, Wellinger? – spytał  Schuster – Może ty powiesz nam, tu zgromadzonym, jaki jest powód waszej nagłej niedyspozycji?

Wedle życzenia, zdechła ropucho.

- Według mnie  - zaczął – Główna przyczyna leży w trenerze.

Oj… faceta zatkało… a jemu było tak przykro…

Chyba zaraz się rozpłacze i będzie się kajał na kolanach, by go przeprosić… Niedoczekanie! Mało tego! Niemal dało się zauważyć, że duma biła z niego z niewyobrażalną siłą!

Nie, nie bał się, że może zostać wyrzucony z kadry. Był zbyt wielkim talentem, a Schuster nie chciał wypuścić go z rąk. Andi mógł sobie pozwolić na wszystko. No dobra – na prawie wszystko.

- Jeszcze jeden taki numer, Wellinger – powiedział Schuster, gdy odzyskał już zdolność mówienia – to inaczej sobie porozmawiamy. Teraz siadaj z powrotem na miejsce.

O ty podła szujo…

Grozić księciu Andreasowi?! Jak tak możesz, ty nędzny poddany?!  Wracaj do swej pracy na roli!

Jednak na parobków nie powinno się nawet patrzeć, a co dopiero strzępić języka, więc posłusznie klepnął tyłkiem z powrotem na jakiś  cholernie niewygodny fotel.

- Jakieś pytania?

Freund uniósł w górę dwa palce. Chyba jeszcze nie wyszedł umysłowo ze swej szkoły, którą ledwo co skończył.

Trener popatrzył na niego wymownie, pozwalając skoczkowi zabrać głos.

- Jedzie z nami cały sztab, czy tylko pan, panie Schuster?

- Wszyscy – powiedział, a Andreas poczuł, że zbiera mu się na wymioty. Przez chwilę miał nadzieję, że choć przez miesiąc nie będzie musiał oglądać tej wiedźmy (co przecież często się nie zdarzało), ale oczywiście wszystko musiało iść nie po jego myśli.

Podłapał spojrzenie Karla, który był niezwykle zadowolony. Nic dziwnego. Miał z tą dziewczyną dobry kontakt. Ba! Mało tego! Andi odnosił  wrażenie, że jeszcze trochę i zobaczy ich trzymających się za rączki.

Odruch wymiotny się nasilił.

* * * *

Sammi o wyjeździe do Oslo dowiedziała się wcześniej od skoczków. Co prawda tylko o godzinę, ale dobre i to. Robiło jej się słabo na myśl, że przez miesiąc będzie musiała słuchać tego dupka, ale się już do tego przyzwyczaiła. Ważne, że jej kot, przez ten czas, będzie miał święty spokój.

- Sammi - rozmyślenia przerwał głos jej młodszego brata, Bastiana – Kolacja już jest gotowa.

Uśmiechnęła się z wdzięcznością do kochanego rudzielca z niebieskimi oczyma.

Tak swoją drogą, to skąd takie geny wzięły się w ich rodzinie? Mama miała czarne włosy, tata też. Żadne z dziadków w szkolnych czasach nie miało przezwiska „Marchewka”. Na pewno w szpitalu podmienili noworodki. Na pewno.

Nie zmieniało to oczywiście faktu, że kochała tego malca całym swym sercem. Podniosła się z łóżka, na którym siedziała i przebierała zdjęcia z ostatniego treningu. Najchętniej usunęłaby wszystkie, które szpecił krzywy ryj Wellingera, ale nie mogła tego zrobić, gdyż stałoby się to zbyt podejrzane.

Zeszła na dół, do salonu, gdzie zawsze, całą rodziną, jedli posiłki. Już taka była ich niezmienna tradycja chyba od pokoleń. W domu Bachmannów kolacja była rzeczą świętą.

- To kiedy wyjeżdżacie? – spytała Sabina, jej mama.

- Za tydzień, we wtorek – mruknęła - A co?

Pani Bachmann tylko wzruszyła ramionami. Miała prawo spytać się, kiedy jej własna córka opuści ją na cały miesiąc, prawda?

Sammi ponownie zajęła się bezmyślnym grzebaniem widelcem w sałatce owocowej. Co prawda była to właśnie jej ulubiona, ale nie miała apetytu.

Oczywiście ojciec, który znał ją lepiej, niż ktokolwiek inny, od razu zobaczył, że coś jest nie tak.

- Co się dzieje, słońce?

Czego wy chcecie ode mnie? –pomyślała nieco niegrzecznie, ale na szczęście nie powiedziała tego na głos. Jeszcze tego jej brakowało – awantury z rodzicami.

- Po prostu nie jestem głodna – powiedziała cicho i wstała od stołu. Nie miała siły już na nic. Nawet na to, aby odnieść talerzyk do zlewu, a tym bardziej, by go umyć.

Ledwo zaczołgała się do swojego pokoju, gdzie opadła bezwładnie na łóżko, i już miała zacząć płakać, ale był jeszcze ktoś, komu zawsze mogła wszystko powiedzieć bez obaw, że zostanie wyśmiana.

Duży, czarny kot wskoczył na pościel i z zadowoleniem zamruczał cichą, uspokajającą melodię. Wyczuł, że jego pani nie jest w najlepszym nastroju.

Sammi popatrzyła na pupila z czułością. Siadła obok niego.

- Dlaczego życie jest tak cholernie niesprawiedliwe, Sprytul?

------------------------
Kochane!
Nie spodziewałam się, że dziś wstawię tu rozdział, tym bardziej, że napisałam go przed chwilą. Obiecałam nowość u Dawida. Wiem. Postaram się, by tam pojawiło się coś w przeciągu kilku najbliższych dni. Po prostu dziś siadłam i spojrzałam na tą połówkę rozdziału, którą miałam stworzoną, a następnie z trudem doklepałam dwa zdania. Jakoś tak... Nagła niedyspozycja. Zdarza się. Proszę o wybaczenie.
Pozdrawiam, Yprisja :*