Talizmany przed czarną magią spakowane... A gdzie ubrania? Rozdział trzeci.

Andi przekopywał swoją szafę w poszukiwaniu ubrań, które mogłyby służyć za jego szaty królewskie w Oslo. Wziął do ręki jakiś sweter robiony na drutach przez jego babcię. Popatrzył na wyblakłą, brązowa włóczkę i z obrzydzeniem wyrzucił to coś na dywan za jego plecami, gdzie znajdowało się już kilka rzeczy tego typu.

Ponownie wsadził głowę w części jego garderoby, ale już po chwili z powrotem ją wyjął – z tą różnicą, że tym razem na jego ustach gościł triumfalny uśmiech. Czarna bluza z Adidasa na pewno nadawała się na podróż.

Szkoda tylko, że za chwilę jego świetny humor trysnął niczym bańka mydlana, bo tym razem, pomiędzy palcami, trzymał dwie, fioletowe, grube… skarpetki. Również robione przez jego babcię. Pamiętał doskonale, że dostał je na Gwiazdkę dwa lata temu. Jak dobrze, że w tym roku święta spędzi na skoczni.

Skarpety podzieliły los swetra. Babcia będzie zadowolona jak nic!

No tak… tylko po całym przeszukiwaniu, w łaskach księcia Andreasa, została jedna bluza, kilka par spodni i dokładnie trzy koszulki.

Reszta – według niego – nie nadawała się do ukazania światu oraz poddanym.

- Mamoo! – wrzasnął tak, że mało brakowało, a pękłyby mu struny głosowe – Nie mam w co się ubrać!

Jego rodzicielka – niezbyt wysoka, ale niezwykle ładna kobieta w średnim wieku  - momentalnie zjawiła się w drzwiach pokoju swego syna. Jej mina była jednoznaczna. Zdawała się mówić: „Żyję z wariatem pod jednym dachem”.

Jednakże nie stwierdziła tego głośno, gdyż wiedziała, jakby to się skończyło.

- Andi – rzekła spokojnie, podchodząc do klęczącego na podłodze chłopaka, którego otaczały sterty różnorakich ubrań – Przecież masz mnóstwo ciuchów. Miesiąc temu wykupiłeś pół centrum handlowego.

On sam wydął usta tak, jakby się nad czymś zastanawiał, jednak po prostu starał się zahamować wybuch złości.

Dobre sobie! Miesiąc temu!

- Ale tamte rzeczy nie są już modne! – jęknął – Nie mogę pokazać się światu w czymś, co ugodziłoby moją godność. Mamuś…

Kobieta wzniosła oczy teatralnie ku górze, a Andreas… no cóż… w myślach właśnie odbywał taniec radości, bo wiedział, że przekonał starą, by oddała mu całą zawartość swego portfela, gdyż swoich pieniędzy nie chciał wydawać na tak nędzny cel.

Dobrze! Świetnie! Przecież on, książę Andreas nie mógł odziać się w byle łachmany. Oczywiście – jego poddani mogą się ubrać w te nikczemne, brzydkie, schodzone ciuchy, ale nie on! Jeszcze straciłby swą królewską reputację!

 

* * * *

Sammi robiła to samo, co Andreas, czyli się pakowała. Oczywiście było wiele różnic z tym związanych. Ona do swej walizki wrzucała praktycznie wszystko, co napotkały jej zielone oczy.  Jednakże zamyśliła się poważnie, gdy spojrzała na fioletowo – niebieską, krótką, zwiewną sukienkę.

Gdzie ona miałaby się w nią niby ubrać?

- Bierz ją, kochanie  - zza pleców dał się słyszeć niski głos Martina, który od jakiegoś roku był jej chłopakiem.

Dziewczyna odwróciła się i spojrzała prosto w jego czarne, roześmiane tęczówki. Tak w ogóle to skąd on się tu wziął? Raczej się nie umawiali… chyba.

Zresztą była taka zabiegana, że zapominała dosłownie o wszystkim -  poczynając od zjedzenia śniadania, a na swoim ukochanym kończąc.

Chłopak podszedł do niej, poczym nachylił się i delikatnie ją pocałował na przywitanie.

- Cześć – wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Jakby nie patrzeć – był przystojny. Baa! Przystojny to mało powiedziane. Ciemne jak noc włosy figlarnie opadały na czoło, a malinowe usta uśmiechały się do niej naprawdę zachęcająco. Niemniej dziewczyna nie miała w tej chwili czasu na żadne igraszki. Musiała ogarnąć to pakowanie. Pojutrze mieli wyjazd, a ona była w rozsypce. Totalnej.

- Umawialiśmy się na dziś? – spytała z lekkim wyrzutem w głosie, ale Martin widocznie go nie zauważył, bo wygodnie rozsiadł się na jej łóżku. Szkoda tylko, że nie dostrzegł Sprytula, który uciekł głośno wrzeszcząc.

Spojrzała na kota, który wlazł do szafy i tam, na stercie ułożonych wcześniej ubrań, po prostu momentalnie zapadł w sen. Doprawdy – jej pupil był dziwny. Tolerował wszystkich z wyjątkiem dwóch chłopaków. Jednym z nich był Wellinger, drugim  - Martin. I, o ile co do tego pierwszego nie miała żadnych obiekcji, tak nie potrafiła zrozumieć zachowania zwierzaka, jeśli chodziło o czarnowłosego.
Dopiero po sekundzie zorientowała się, że nadal trzyma w dłoni sukienkę. Miała na sobie ją raz. Albo i to nie… nie pamiętała. Dostała ją od mamy, w sumie bez okazji. Kiecka jej się podobała. Miała coś w sobie, ale Sammi zdecydowanie wolała bluzy.

- Bierz ją – powtórzył chłopak, który podrzucał sobie do góry jej spinkę do włosów – Co prawda nie chcę, aby inni się na ciebie gapili z wywieszonym jęzorem, ale musisz też wyglądać odjazdowo, a jakąś imprezę na pewno zorganizujecie w tym Oslo.

Może i miał rację, ale Sammi nadal nie była co do tego przekonana. Odłożyła sukienkę na bok, gdyż musiała chwilę odetchnąć. Wbrew wszelakim pozorom - pakowanie do łatwych czynności nie należało.

Wstała na nogi i podeszła do szafki, by wyjąć z niej aparat.  Musiała przesortować całą masę zdjęć, a skoro już i Martin był, to mógł jej pomóc, prawda?

Nie zdążyła jednak domknąć szuflady, a ciepłe ramiona chłopaka szczelnie oplotły jej drobne ciało. Do nozdrzy dziewczyny doleciał zapach jego perfum, które działały na nią uspokajająco…. Piżmo, wanilia i pomarańcza… Mieszanka iście wybuchowa, ale ona ją kochała. Uśmiechnęła się, odkładając aparat z powrotem na półkę, by przypadkiem go nie upuścić. Co prawda miała jeszcze trzy zapasowe, ale ten uwielbiała i wiedziała, ze czułaby dyskomfort, gdyby z niego nie korzystała. Odwróciła się w jego stronę tak, że po chwili, mimowolnie została lekko przyciśnięta do ściany.

- Zostawiasz mnie na cały miesiąc… I co ja biedny pocznę bez ciebie?

Usta chłopka bez problemu odnalazły jej wargi z tą różnicą, że poprzedni buziak „na przywitanie” był delikatny i czuły, a teraz niepohamowana namiętność i pożądanie dały o sobie znać. Zresztą dziewczyna nie pozostawała dłużna i oddawała każdą pieszczotę z identyczną pasją. Poczuła jak ciepłe dłonie Martina wędrują pod jej koszulkę, ale zbytnio jej to nie przeszkadzało – wręcz przeciwnie. Przecież już dawno temu poszli „na całość”.
Chłopak przeniósł usta na jej kark i szyję, poczym zaczął obsypywać go drobnymi pocałunkami. Doskonale wiedział, co podnieca jego dziewczynę podczas gry wstępnej i oczywiście się nie mylił. Jedną ręką rozpiął jej stanik, który akurat dziś Sammi założyła bez ramiączek, więc ta część garderoby dziewczyny wysunęła się spod bluzki i bez problemu spadła na ziemię, natomiast drugą zaczął pieścić jej piersi, które zdradzały ewidentne podniecenie dziewczyny.

- No cóż… Jakoś będziesz musiał wytrzymać – mruknęła zmysłowo w odpowiedzi na wcześniejsze pytanie, a następnie przejechała dłonią po jego koszulce, stwierdzając, że bynajmniej nie jest ona w tej chwili potrzebna, więc zgrabnym ruchem ją ściągnęła.

Nie musieli się martwić o żadne zabezpieczenia, gdyż Sammi brała tabletki, które były najwygodniejsze w takich chwilach.

- Drzwi – mruknęła tylko, ale chłopak roześmiał się.

- Pomyślałem o tym, skarbie, zamknąłem je, gdy tylko wchodziłem.

No! Takiego domyślnego chłopaka, to tylko ze świecą szukać!  

* * * *

Andi chodził od sklepu, do sklepu. Cały obładowany był torbami, ale niewiele robił sobie z tego, że ludzie patrzyli na niego podejrzliwie.

Padać do stóp, nędzni poddani! Bijcie pokłony!

Nikt jednak nie zrobił żadnego ruchu w jego kierunku, choć to nic dziwnego. Przecież ci chłopi to niepiśmienny lud oraz niemowy. No tak… nikt go nie rozumiał.

Ehh… musi ich zlikwidować w najbliższym czasie, ale to jak już powróci z Norwegii.

Spojrzał na kolejną wystawę sklepową, gdzie wisiała piękna kurtka… Czarna.. Skórzana… Och! Nic tylko brać i przymierzać! Niemal na skrzydłach wleciał do sklepu, jednak jego uwagi nie przyciągnęła wcześniej upatrzona rzecz, ale…

Niesamowicie seksowna, ponętna… Na sobie miała futro – pewnie prawdziwe. Spojrzał na jej twarz, na której znajdowało się niewiele makijażu, w sumie jedynym jego elementem była krwistoczerwona szminka, którą kobieta nałożyła na usta. Niecierpliwym ruchem odgarnęła z twarzy kosmyk rudych, kręconych włosów.

Było tylko jedno „ale”.

Ona nie zwracała na niego uwagi! Książę nie przywykł do takich sytuacji.

Bezceremonialne odwróciła się w drugą stronę, a jego wzrok powędrował do dołu i niemal zakręciło mu się w głowie.

Osz w jasną dupę! Jaki ona miała tyłeczek!

Jej dwie, kształtne pośladki zdawały się głośno wołać do niego: „Dotknij nas! Dotknij!” Jaki on miał, więc wybór?

Kompletnie nie przejmując się faktem, iż ta ślicznotka bez wątpienia była o kilka lat od niego starsza i prawdopodobnie kogoś miała – bezceremonialnie do niej podszedł i… klepnął ją po dupie. No cóż.. jak szaleć, to szaleć, prawda? W końcu on był księciem – mógł wszystko.
Pochylił się nad nią i wyszeptał zmysłowo:

- Cześć, piękna…. Nie miałabyś przypadkiem ochoty….

Nie skończył, gdyż laska, bez ani jednego słowa wyjaśnienia, przypierdoliła mu w twarz. Tak po prostu!

Za co? No za co?!

Andi nie widział innego wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, niż takowe, iż była chora psychicznie. Żadna inna, na jej miejscu, by nie odmówiła. No może jedna, ale akurat wiedźmy by małym palcem u nogi w życiu nie dotknął.

Nie zwracał już zbytniej uwagi na kurtkę. Musiał wyjść z tego sklepu. A rudą trzeba będzie oddać w ręce kata. Powiesi ją na swej królewskiej szubienicy, niemniej to dopiero po Norwegii. Teraz nie miał zamiaru zawracać sobie tym głowy.

 

-----------------

Kochane!

Ja może nie skomentuję tego czegoś powyżej. Nie wiem po prostu jak.

Chciałabym przeprosić za dłuższą przerwę w publikowaniu postów. Po prostu źle się czułam. Wybaczcie, albo wezwijcie królewskiego kata księcia Andreasa. Nie ma sprawy.

Pozdrawiam, Yprisja :*