Czarny kot zwiastuje nieszczęścia. Prolog.

Nieduży chłopiec, być może około czteroletni, biegał po podwórku, a konkretniej ganiał wielkiego, czarnego jak noc kota. Kota, który bynajmniej nie należał do jego rodziny.

Nigdy wcześniej go nie widział, a kicia wyraźnie chciała się z nim bliżej zapoznać. Miała pecha, bo chłopiec zwierząt nie lubił, a futerkowych w szczególności. Być może wynikało to z tego, że jego rodzicielka unikała tych stworzeń jak diabeł święconej wody. Być może. W  każdym bądź razie, mały blondynek nagle złapał zwierzaka za ogon, a on zaczął przeraźliwie wrzeszczeć.  Tak – wrzeszczeć, bo miauczeniem tego nazwać nie można było.

Nagle zza płotu wyłoniła się dziewczynka prawdopodobnie w jego wieku, choć była dużo niższa.  Ciemne włosy miała związane w dwa, podskakujące na ramionach warkoczyki. Niewątpliwie była bardzo ładna.
Cóż z tego, skoro patrzyła na chłopca z niewyobrażalną złością w swych zielonych oczach?

- Dlaczego biegasz za moim kotkiem? – spytała niezwykle wyraźnie jak na swój wiek.

- Ja… - zaczął, ale nie wiedział, co ma powiedzieć. Przecież nie był doświadczony w rozmowach tego typu. Każdy go zawsze uwielbiał i dawał mu łakocie.

Teraz sprawy miały się nieco inaczej.

Nie zauważył, gdy kot … po prostu gdzieś uciekł. Skierował ponownie wzrok na dziewczynkę. W oczach małej zalśniły łzy.

- Mama mi powiedziała, że może będziesz chciał się ze mną bawić. Nie mam tu żadnej koleżanki, bo wczoraj tu przyjechaliśmy. Ale ty jest niedobry. Skrzywdziłeś Sprytula.

Chłopiec zakodował sobie w dziecięcym mózgu, że wrzeszczący, czarny potwór tak właśnie miał na imię, ale niewiele mu to pomogło, gdyż dziewczynka odeszła.

- Głupia – powiedział na tyle głośno, by usłyszała.

****

Prawie piętnaście lat później…

Andreas Wellinger siedział na lekcji. No tak – tylko siedział. W sensie czysto fizycznym, gdyż duchem przebywał na skoczni. Profesorka widocznie to zauważyła – a, że była to strasznie wścibska baba, która nie miała ani odrobiny zrozumienia – musiała się na niego uwziąć.

- Do odpowiedzi, chłopcze – stwierdziła sucho, jednak on nie ruszał się ze swojego wygodnego miejsca w ostatniej ławce pod samą ścianą.
Nagle niezwykle zainteresowała go gazetka tuż nad jego głową. Chociaż ok – interesowało go wszystko z wyjątkiem fizyki.

- Wellinger! – wrzasnęła, jednak on obdarzył ją tylko chłodnym spojrzeniem  i ponownie chamsko odwrócił się w drugą stronę.

Niech sobie krzyczy. Poskrzeczy, poskrzeczy i przestanie. Przerabiał to już milion razy zarówno z nią, jak i innymi nauczycielami.

Nie. Stop, Andi – pomyślał gwałtownie.
Przypomniał sobie, że przecież groziło mu  niezaliczenie całego semestru. Nigdy się tym specjalnie nie przejmował, jednak teraz, gdy częściej w szkolnych murach go nie było, bo  przecież wyjeżdżał na Puchar Świata, myśl ta jakimś cudem zrobiła niezły harmider w jego głowie.

- Weeeeeeellllingeeer! Wstajesz, czy mam cię czymś podnieść?!

Niechętnie, ale tak. Zrobił to. Powolnym, niemal żółwim tempem skierował się w stronę tablicy. Nie mógł odpowiadać z miejsca. Zasady fizyczki.

- Prawa Keplera, Wellinger – powiedziała wyraźnie zaskoczona tym, że chłopak w ogóle raczył wstać – Wszystkie trzy.

No tak.
Westchnął sfrustrowany. Znał tylko jedno i je powiedział. O pozostałych  nie miał zielonego pojęcia.

- Jeszcze dwa, Wellinger – odparła fizyczka.

Chłopak popatrzył na nią z nieukrywaną złością.

- Nie umiem – powiedział, a ona tak po prostu wybuchnęła śmiechem.

- Dostajesz dziś dwie oceny, Wellinger. Piątkę i jedynkę.

Chwila, czegoś tu nie rozumiał.

- Piątkę za znajomość jednego prawa, a tą mniej pozytywną ocenkę za to, że nie masz pojęcia, co się dzieje na lekcjach. Dwóch pozostałych nie omawialiśmy, Wellinger.

Fajnie wiedzieć.

- Coś jeszcze? – spytał.

Kobieta pokręciła przecząco głową, co oznaczało, że był wolny. A Andreas wolność rozumiał w sposób jednoznaczny. Podszedł do swojej ławki, wrzucił do niego niedbale prowadzony zeszyt i poobgryzany długopis. A później? Po prostu wyszedł z sali.

W środku lekcji.

- Welllllllllllllingeeeeeeeeeeeeer! – wrzasnęła kobieta ponownie, ale on niczego sobie z tego nie zrobił.

Trzasnął drzwiami, co miało być oznaką jego całkowitego lekceważenia tak niepotrzebnego dla niego przedmiotu.

Oczywiście jego zły i niefortunny dzień nie mógł się skończyć na tymże wydarzeniu. Nie, bowiem po schodach wchodziła właśnie czarnowłosa dziewczyna. Dziewczyna, której nienawidził od pierwszego dnia, gdy ją tylko poznał.

- Idzie czarownica! Ojej… a gdzie zgubiłaś swojego kota, co? Chyba wy się z nimi nie rozstajecie?

Tak. Chodziło mu o tego samego potwora, którego ganiał w dzieciństwie. Jakimś cudem -  ten wrzeszczący upiór -  jeszcze żył. Nic dziwnego – był pupilkiem wiedźmy. Na pewno go zaczarowała, napoiła magicznymi eliksirami, czy coś w tym stylu.

- Spierdalaj – powiedziała na pozór cicho, ale na tyle głośno, by zrozumiał.

I to zrobił.

Zrozumiał.

Spierdolił z tej zatęchłej budy, ale na pewno nie odczepił się od Sammi.

Uśmiechnął się szeroko sam do siebie, a wszystkie dziewczyny, które mijał po drodze, mało się nie  zabiły o własne nogi, gdy ujrzały ten - jakże cudowny i wymowny - widok.