Kobiet nie zrozumiesz, Mości Najwyższy. Nigdy. Rozdział dwunasty.

Nareszcie mieli skakać, co było jednoznaczne z tym, że w końcu znalazło się zajęcie godne Książęcego Majestatu. I już było tak pięknie, tak wspaniale, bo jego drużyna wygrała mecz, który miał być swojego rodzaju rozgrzewką, ale pod samą skocznią co się okazało?

Wiedźma wyparowała.

Oczywiście, każdy był świadom, że po tym drobnym nieporozumieniu, po prostu wyszła z hali, ale wszyscy (ze zdechłą ropuchą łącznie) myśleli, że zapragnęła się przewietrzyć, niemniej się pomylili.

A – jak powiedział Schuster – bez niej (tudzież fotografa) skakać nie będą, czego książę nie rozumiał, bo przecież żadne zawody to nie były. Trener pozostawał jednak nieugięty, także prosto spod Holmenkollbakken do hotelu wysłał kogo? No oczywiście, że nie tego jego wielkiego pupilka Freitaga.

Najwyższy przeklął pod nosem, pokonując kolejne metry korytarza, ponieważ gdyby nie ta dziewczyna, już dawno oddałby swój pierwszy skok na swej ulubionej skoczni. Ale nie – ona zawsze musiała pokrzyżować mu wszystkie plany.

Jego niezawodna intuicja wyczuwała ewidentne działanie mocy piekielnych, co spotęgowało się, gdy tylko stanął pod drzwiami.

Wziął jeden głęboki wdech i wydech. Następnie powtórzył cały proces od początku, by za chwilę, tuż po naciśnięciu klamki – przestać na moment oddychać.

Bo płaczącej wiedźmy nie widział nigdy.

Przez sekundę zaczął się rozglądać za jakimś pojemniczkiem na jej łzy, bo przecież według legend, które słyszał, takie coś z reguły służyło za wszelkiego rodzaju antidotum, niemniej się opamiętał, gdy tylko zauważył, że strugi na jej policzkach były koloru czarnego.

Ewidentnie zatrute.

Chyba nawet nie zauważyła, że wszedł, dlatego nie miał pojęcia, czy udawać że go tam w ogóle nie ma, czy uciekać gdzie pieprz rośnie, a konkretniej z powrotem pod skocznię, by nie rzuciła na niego jakiegoś uroku.

Ano tak, wrócić raczej nie powinien, bo zdechła ropucha go zamorduje. Rozszarpie jego królewskie, delikatne ciało na drobne strzępy, a następnie jeszcze obliże się po posiłku. Momentalnie zaczął się zastanawiać, czy żaby mają zęby.

Doszedł do wniosku, że raczej tak, bo inaczej nie widziałby tej protezy w pokoju hotelowym Schustera.

Dreszcze się nasiliły, dając mu znać, że musiał działać. Szybko.

-  Trener kazał, byś łaskawie poszła pod skocznię, gdyż przypomnę ci, że robisz za naszego fotografa ku mojej głębokiej rozpaczy, niemniej nie o mnie w tejże chwili jest mowa, tylko o tobie, więc radziłbym ci się zbierać, gdyż za chwilę, twą pracę może dostać inny obywatel tego niezwykłego świata, który  - jak chyba wiesz – nie jest ubogi w ludzi o twym zacnym fachu.

Amen. Nastała cisza, bo wiedźma przestała szlochać.

Ha! Jego lekcje retoryki nie poszły w las! Mało tego! Teraz dawały niezwykłe rezultaty!

Zakodował sobie w głowie, by w swej królewskiej księdze pochwalnej napisać co nieco na temat jego byłego nauczyciela.

Niech ma staruszek dobre referencje. A nóż widelec po coś mu będą potrzebne, prawda?

- Wypierdalaj stąd, Wellinger.

Przerywany ponownymi szlochami głos wiedźmy wybił go z transu. Westchnął zirytowany. Kto zrozumie te baby?

Na pewno nie on.

Z powątpiewaniem przypatrzył się jej twarzy, aż nagle go olśniło po raz już chyba setny tego dnia. Jeśli – w jakiś sposób – pozbyłby się tej czarnej, spływającej mazi, to nawet by się nie zatruł i mógłby wywlec ją na wewnątrz siłą.

Skierował się w stronę łazienki, by chwilę później wynieść stamtąd rolkę różowiutkiego (ponoć aksamitnie miękkiego) papieru toaletowego, bo przecież to nie jego wina, że nie miał pojęcia skąd wytrzasnąć chusteczki!

Wspaniałomyślnie rzucił zdobyczą prościutko w głowę dziewczyny.

- Masz się doprowadzić do ładu i idziemy.

Sammi wybuchnęła jeszcze większym szlochem, a on przecież chciał dobrze. No mniejsza, powinien próbować jeszcze raz.

- Nie będę za ciebie świecił oczkami przed Schusterem do jasnej cholery! Zachowujesz się jak mała, rozwydrzona dziewczynka, która raz dostała piłką w łeb i ryczy w niebogłosy!

Cóż… nieco się uniósł, no dosłownie to było do niego niepodobne, ale naprawdę mało kto potrafił  go tak wkurwić ja ta czarownica.

- Wstawaj.

- Nigdzie nie pójdę.

O! Robiła jakieś postępy, gdyż wypowiedziała jedno, w miarę logiczne zdanie, ale ono jednak nie zapowiadało łatwej drogi do przebycia.

Postanowił  jej zagrozić.

- Jeśli tego nie zrobisz, to zawlokę cię tam własnoręcznie, ale to ty będziesz wyglądać jak zombie, którym przecież jesteś, więc to w sumie niewielka różnica.

Dziewczyna nie poruszyła się nawet o milimetr, więc już zaczął się zbliżać, już prawie podszedł do łóżka, gdy ta poderwała się na równe nogi i bez słowa wyjaśnienia zniknęła za drzwiami łazienki, co w gruncie rzeczy mogło oznaczać dwie opcje.

Pierwsza: miała go już dość, wskutek czego zamknęła się w odosobnionym pomieszczeniu, by zostawił ją w świętym spokoju.

Druga: posłuchała jego argumentów (bardzo trafnych zresztą), a następnie poleciała poprawić swój wizerunek, by w rangach zombie przeskoczyć o jeden stopień do góry.

Miał nadzieję, że chodziło jednak o tą lepszą wersję, bo inaczej będzie musiał wyłamywać drzwi.

Na razie jednak postanowił zająć się swoimi słodziaczkami. Przynajmniej one słuchały tatusia.

 

* * * *

Nie chciała tego przyznać, ale musiała.

Wellinger znów miał rację.

Bo na Martinie świat się nie kończył, choć w pewnym momencie naprawdę miała takie wrażenie, ale wszystko toczyło się dalej. A jakby nie patrzeć – w Norwegii nie wypoczywała, tylko pracowała. Jako fotograf, który w tejże chwili powinien być na skoczni razem z całą ekipą.

Z tego powodu doprowadziła się do w miarę dobrego stanu, zmyła z siebie cały rozmazany makijaż, szybko zrobiła jakiś nowy, przebrała się w nieco wygodniejsze rzeczy, a teraz szła z wysoko podniesioną głową, nie zwracając najmniejszej uwagi na osobnika, kroczącego obok niej, któremu zresztą to chyba w ogóle nie przeszkadzało, gdyż zachowywał się podobnie.

Prychnęła pod nosem.

Męska duma.

Niemniej już za chwilę musiała się poważnie skupić, ponieważ w odległości jakiś pięćdziesięciu metrów od nich, nagle, zupełnie niespodziewanie, pojawił się Schuster. Z miną nieobiecującą niczego dobrego.

Czas na tłumaczenia, Sammi.

Szybko przełknęła ślinę, by zwilżyć suche gardło, poczym po prostu postanowiła, iż musi go wyprzedzić, ponieważ w przeciwnym wypadku, by nie miała żadnych szans na jakąkolwiek obronę.

- Przepraszam, trenerze. Sprawy osobiste zatrzymały mnie nieco dłużej w hotelu. To już się nie powtórzy.

Po tych słowach po prostu wyminęła mężczyznę, nie dając mu dojść do słowa, ale przecież o to chodziło, prawda?

Skierowała się w stronę podejrzanie roześmianych i radosnych skoczków, którzy wydzierali się jeden przez drugiego, a najbardziej wesoły Richard nawet coś tam sobie podśpiewywał.

Sęk w tym, że włosy stanęły jej dęba, gdy podeszła na tyle blisko, by usłyszeć tekst przyśpiewki.

- Sammi i Andi się całowali, Wankuś ich widział, ale tylko się oblizał! Ole!

Jedyne, czego w tej chwili była pewna, to tego, iż Freitag i Wank skończą martwi. Już ona tego dopilnuje, a sądząc po minie Wellingera, który do niej dołączył, on również miał podobny zamiar.

Bo chwilowa współpraca nie była chyba w takim wypadku zabroniona, prawda?

 

* * * *

Uśmiechnął się delikatnie pod nosem, spoglądając na białą stronę w notatniku.

Stronę, na której chwilę później, drukowanymi, wielkimi literami zapisał jedno, jedyne zdanie:

 

I TAK BĘDZIESZ MOJA, SAMMI.

 

__________________________________

Miał być  na Wszystkich Świętych, ale mniemam, iż się nie pogniewacie, że dodaję dziś, prawda? :D
Po prostu przeżywam chwilowy brak weny na Wojtka, także zamiast tamtego, napisałam to. Ot, także pierwszego listopada, a może nawet wcześniej dostaniecie "Pana ćpuna". Trochę się kolejność zmieniła.
Hahaha XD I wyobrażam sobie Wasze miny, po przeczytaniu ostatniego fragmentu. Mamy malutki wątek kryminalny, a co! I tak miał zaistnieć XD
No i? Dobra, chyba już zakończę moją gadaninę.
Pozdrawiam, Słoneczka! :*